தலைமைப் பதவியை பொருத்தமான ஒருவரிடம் கொடுத்துவிட்டு தான் ஒதுங்கியிருக்கப் போவதாக அறிவித்திருப்பதன் மூலம் இலங்கையின் அரசியல் களத்தில் ஜே.வி.பி.யின் தலைவர் சோமவன்ச அமரசிங்க பரபரப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றார். ஏனையவர்களுக்கு இது ஒரு முன்மாதிரியாக இருக்கும் எனவும் அவர் அறிவித்திருக்கின்றார். இந்த நிலையில், ஜே.வி.பி.யின் அடுத்த தலைவர் யார் என்ற கேள்வியும் பலமாக எழுப்பப்பட்டுள்ளது.
தலைமைப் பதவியிலிருந்து சோமவன்ச விலகப்போகின்றார் என்ற செய்தி சில வாரங்களுக்கு முன்னரே வெளிவந்திருந்தது. அப்போது அவ்வமைப்பு அதனைத் திட்டவட்டமாக மறுத்திருந்தது. சோமவன்சவே தான் தலைமைப் பதவியிலிருந்தும் விலகப்போவதாக இப்போது மறைமுகமாக அறிவித்திருக்கின்றார். குருநாகலில் இடம்பெற்ற கூட்டம் ஒன்றில் உரையாற்றிய சோமவன்ச, இது தொடர்பில் கூறியிருக்கின்றார். அவரது உரையின் சாரம்சம் இதுதான்:
"தலைமைப்பீடத்தில் மாற்றம் ஒன்றை நாம் ஏற்படுத்த முடியாதா? அரசியல்வாதிகள் முச்சக்கரவண்டிகளில் பாராளுமன்றம் செல்லும் நிலையை மாற்றியமைக்க முடியாதா? தலைவர்களும் கட்சி உறுப்பினர்களும் இதனை உணர்ந்துகொள்ள வேண்டும். நாம் கட்சி உறுப்பினர்களை இணைத்துக்கொள்வது கட்சித் தலைவர்களாக அவர்கள் வருவார்கள் என்பதற்காக அல்ல. கட்சித் தலைவர் கட்சியின் சாதாரண உறுப்பினராவதற்கும், கட்சிக்காக அர்ப்பணித்துப் பணியாற்றிய உறுப்பினர் ஒருவர் தலைவராவதற்குமான தருணம் இப்போது வந்திருக்கின்றது. இவ்வாறான ஒரு முன்னுதாரணத்தை ஜே.வி.பி. ஏற்படுத்தும்."
சோமவன்ச சர்ச்சைக்குரிய இந்த அறிவித்தலை வெளியிட்டிருக்கும் தருணம் முக்கியமானது. கடந்த தேர்தல்களில் தோல்வியடைந்து அடுத்த கட்ட நகர்வை எவ்வாறு மேற்கொள்வது என்பதில் ஜே.வி.பி. குழம்பிப்போயுள்ள ஒரு தருணத்தில்தான் இந்த அறிவித்தலை சோமவன்ச வெளியிட்டுள்ளார். விலைவாசி உயர்வுக்கு எதிரான போராட்டம், அமெரிக்க, இந்திய எதிர்ப்புப் போராட்டம் என எந்த ஒன்றையும் ஜே.வி.பி. அண்மைக்காலத்தில் கையில் எடுக்காததது அவ்வமைப்பு பலவீனப்பட்டுப்போயுள்ளதா என்ற கேள்வியை எழுப்பியிருக்கின்றது. எதிர்ப்புப் போராட்டங்கள் மூலமாகவே வளர்ச்சியடைந்த கட்சி கடந்த சில மாதகாலமாக போராட்டங்களுக்கான சந்தப்பம் இருந்தும் கூட அதனைப் பயன்படுத்தத் தவறிவிட்டது ஏன்?
ஆயுதப்போராட்டத்தின் மூலம் ஆட்சியைக் கைப்பற்றலாம் எனப் புறப்பட்ட அமைப்புத்தான் ஜே.வி.பி.! 1971 இல் இவர்கள் மேற்கொண்ட புரட்சி தோல்வியில் முடிவடைந்தபோது சுமார் 70,000 இளைஞர்கள் கொல்லப்பட்டனர். இதன் ஸ்தாபக தலைவர் றோஹண விஜயவீர உட்பட முக்கியமானவர்கள் கைது செய்யப்பட்டு தடுத்துவைக்கப்பட்டனர். 1977 இல் அதிகாரத்துக்கு வந்த ஜெயர்த்தனவின் ஆட்சிக்காலத்தில் விடுதலை செய்யப்பட்ட விஜயவீர, பின்னர் தேசிய அரசியல் நீரோட்டத்தில் இணைந்தார். 1982 ஜனாதிபதித் தேர்தலில் போட்டியிட்டு தோல்வியடைந்தார். 1983 ஆம் ஆண்டுக் கலவரத்துக்கான பொறுப்பை ஜே.வி.பி. மீது சுமத்தி அவ்வமைப்பை ஜெயவர்த்தன தடை செய்த போது விஜயவீர தலைமறைவானார்.
தலைமறைவானவர் சும்மா இருக்கவில்லை. அடுத்த புரட்சிக்குத் தன்னைத் தயார்படுத்தினார். இரண்டாவது கிளர்ச்சி 1989-90 காலப்பகுதியில் பிரேமதாச அரசால் ஒடுக்கப்பட்டபோது விஜயவீர உட்பட ஜே.வி.பி.யின் தலைவர்கள் அனைவருமே கைது செய்யப்பட்டு கொரூரமாகக் கொல்லப்பட்டனர். ஜே.வி.பி.யின் உயர் பீடமான அரசியல் குழுவில் இருந்தவர்களில் ஒருவர் மட்டுமே அப்போது உயிர் தப்பினார். அவர்தான் சோமவன்ச. பிரேமதாச அரசின் சக்திவர்ந்த அமைச்சராக இருந்த சிறிசேன குரேயின் மிகவும் நெருங்கிய உறவினராக இருந்தமையால்தான் அவரால் தப்ப முடிந்தது. நீர்கொழும்பிலிருந்து படகில் தமிழகம் சென்ற அவர், பின்னர் அங்கிருந்து ஐரோப்பா சென்று செயற்படத் தொடங்கினார்.
ஜே.வி.பி. மீண்டும் அரசியல் நீரோட்டத்தில் இணைந்துகொண்ட நிலையில் இலங்கை திரும்பிய சோமவன்ச, 1989-90 காலக் கிளர்ச்சியின் போது உயிர் தப்பிய ஒரேயொரு ஜே.வி.பி.யின் பொலிட்பீரோ உறுப்பினர் என்ற முறையில் தலைவராக ஏகமனதாகத் தெரிவானார். சோமவன்ச கட்சியின் தலைவரான கதை இதுதான்!
2002 க்கு பிற்பட்ட காலம் ரணில் விக்கிரமசிங்க அரசுக்கும் விடுதலைப் புலிகள் அமைப்புக்கும் இடையில் சமாதானப் பேச்சுக்கள் இடம்பெற்ற காலமாகும். அரசியல் களத்தில் உச்ச நிலைக்குச் செல்வதற்கு இது ஜே.வி.பி.க்குப் பயன்பட்டது. அதாவது பேச்சுக்களுக்கு எதிரான போராட்டங்களை ஜே.வி.பிதான் முன்னின்று நடத்தியது. இதன் மூலம் 2004 பொதுத் தேர்தலில் பொது ஜன முன்னணியுடன் இணைந்து 44 இடங்களை ஜே.வி.பி.யினால் பெற முடிந்தது. ஆனால், மகிந்த அரசுடன் இணைந்து ஆட்சி அமைத்த பின்னர் ஜே.வி.பி.யின் வாக்கு வங்கிகள் அரித்துச் செல்லப்பட்டன. 2010 ஆம் ஆண்டு பொதுத் தேர்தலில் இது தெளிவாகத் தெரிந்தது. சரத் பொன்சேகாவுடன் இணைந்து களம் இறங்கிக்கூட 6 இடங்களைத்தான் பெறமுடிந்தது.
அடுத்தாக இடம்பெறக்கூடிய தேர்தல் ஒன்றில் மகிந்தவுடனோ, பொன்சேகாவுடனோ கூட்டுச் சேரும் நிலையில் ஜே.வி.பி. இல்லை. ஜே.வி.பி.யில் தீவிரமாகச் செயற்பட்டுவந்த குமார் குணரட்ணம் குழுவினரும் அங்கிருந்து வெளியேறிவிட்டனர். ஜே.வி.பி. பயன்படுத்திய ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு, இந்திய எதிர்ப்பு என்பற்றை ஆளும் கட்சியே கையில் வைத்திருப்பதால் அவற்றைப் பயன்படுத்தி மக்கள் ஆதரவைப்பெறும் நிலையில் ஜே.வி.பி. இல்லை. அத்துடன் பொதுபல சேனா, சிங்கள ராவய, இராவண பாலய என்பனவும் இனவாதத்தையும், இந்திய எதிர்ப்பையும் தமது சொத்துக்களாக்கிவிட்டன. இந்த நிலையில் ஜே.வி.பி.யின் கையில் இன்று எதுவும் இல்லை. மற்றொரு தேர்தல் நடந்தால் இது தெளிவாகத் தெரியும்.
இந்தப் பின்னணியில்தான் தலைமைப்பதவியில் மாற்றம் ஒன்றைச் செய்து கட்சியைப் புதிய வடிவத்துடன் மக்கள் முன்கொண்டுவர ஜே.வி.பி. முற்படுகின்றதா என்ற கேள்வி எழுகின்றது. கட்சி ஒரு உச்ச நிலையில் உள்ளபோது தலைமைப் பதவியை விட்டுக்கொடுப்பது என்பது ஒரு முன்மாதிரியாக பெருந்தன்மைக்கு உதாரணமாக இருக்கலாம். அதாவது நெல்சன் மண்டேலா செய்ததைப்போல. ஆனால், இப்போது...?!
தலைமைப் பதவியிலிருந்து சோமவன்ச விலகப்போகின்றார் என்ற செய்தி சில வாரங்களுக்கு முன்னரே வெளிவந்திருந்தது. அப்போது அவ்வமைப்பு அதனைத் திட்டவட்டமாக மறுத்திருந்தது. சோமவன்சவே தான் தலைமைப் பதவியிலிருந்தும் விலகப்போவதாக இப்போது மறைமுகமாக அறிவித்திருக்கின்றார். குருநாகலில் இடம்பெற்ற கூட்டம் ஒன்றில் உரையாற்றிய சோமவன்ச, இது தொடர்பில் கூறியிருக்கின்றார். அவரது உரையின் சாரம்சம் இதுதான்:
"தலைமைப்பீடத்தில் மாற்றம் ஒன்றை நாம் ஏற்படுத்த முடியாதா? அரசியல்வாதிகள் முச்சக்கரவண்டிகளில் பாராளுமன்றம் செல்லும் நிலையை மாற்றியமைக்க முடியாதா? தலைவர்களும் கட்சி உறுப்பினர்களும் இதனை உணர்ந்துகொள்ள வேண்டும். நாம் கட்சி உறுப்பினர்களை இணைத்துக்கொள்வது கட்சித் தலைவர்களாக அவர்கள் வருவார்கள் என்பதற்காக அல்ல. கட்சித் தலைவர் கட்சியின் சாதாரண உறுப்பினராவதற்கும், கட்சிக்காக அர்ப்பணித்துப் பணியாற்றிய உறுப்பினர் ஒருவர் தலைவராவதற்குமான தருணம் இப்போது வந்திருக்கின்றது. இவ்வாறான ஒரு முன்னுதாரணத்தை ஜே.வி.பி. ஏற்படுத்தும்."
சோமவன்ச சர்ச்சைக்குரிய இந்த அறிவித்தலை வெளியிட்டிருக்கும் தருணம் முக்கியமானது. கடந்த தேர்தல்களில் தோல்வியடைந்து அடுத்த கட்ட நகர்வை எவ்வாறு மேற்கொள்வது என்பதில் ஜே.வி.பி. குழம்பிப்போயுள்ள ஒரு தருணத்தில்தான் இந்த அறிவித்தலை சோமவன்ச வெளியிட்டுள்ளார். விலைவாசி உயர்வுக்கு எதிரான போராட்டம், அமெரிக்க, இந்திய எதிர்ப்புப் போராட்டம் என எந்த ஒன்றையும் ஜே.வி.பி. அண்மைக்காலத்தில் கையில் எடுக்காததது அவ்வமைப்பு பலவீனப்பட்டுப்போயுள்ளதா என்ற கேள்வியை எழுப்பியிருக்கின்றது. எதிர்ப்புப் போராட்டங்கள் மூலமாகவே வளர்ச்சியடைந்த கட்சி கடந்த சில மாதகாலமாக போராட்டங்களுக்கான சந்தப்பம் இருந்தும் கூட அதனைப் பயன்படுத்தத் தவறிவிட்டது ஏன்?
ஆயுதப்போராட்டத்தின் மூலம் ஆட்சியைக் கைப்பற்றலாம் எனப் புறப்பட்ட அமைப்புத்தான் ஜே.வி.பி.! 1971 இல் இவர்கள் மேற்கொண்ட புரட்சி தோல்வியில் முடிவடைந்தபோது சுமார் 70,000 இளைஞர்கள் கொல்லப்பட்டனர். இதன் ஸ்தாபக தலைவர் றோஹண விஜயவீர உட்பட முக்கியமானவர்கள் கைது செய்யப்பட்டு தடுத்துவைக்கப்பட்டனர். 1977 இல் அதிகாரத்துக்கு வந்த ஜெயர்த்தனவின் ஆட்சிக்காலத்தில் விடுதலை செய்யப்பட்ட விஜயவீர, பின்னர் தேசிய அரசியல் நீரோட்டத்தில் இணைந்தார். 1982 ஜனாதிபதித் தேர்தலில் போட்டியிட்டு தோல்வியடைந்தார். 1983 ஆம் ஆண்டுக் கலவரத்துக்கான பொறுப்பை ஜே.வி.பி. மீது சுமத்தி அவ்வமைப்பை ஜெயவர்த்தன தடை செய்த போது விஜயவீர தலைமறைவானார்.
தலைமறைவானவர் சும்மா இருக்கவில்லை. அடுத்த புரட்சிக்குத் தன்னைத் தயார்படுத்தினார். இரண்டாவது கிளர்ச்சி 1989-90 காலப்பகுதியில் பிரேமதாச அரசால் ஒடுக்கப்பட்டபோது விஜயவீர உட்பட ஜே.வி.பி.யின் தலைவர்கள் அனைவருமே கைது செய்யப்பட்டு கொரூரமாகக் கொல்லப்பட்டனர். ஜே.வி.பி.யின் உயர் பீடமான அரசியல் குழுவில் இருந்தவர்களில் ஒருவர் மட்டுமே அப்போது உயிர் தப்பினார். அவர்தான் சோமவன்ச. பிரேமதாச அரசின் சக்திவர்ந்த அமைச்சராக இருந்த சிறிசேன குரேயின் மிகவும் நெருங்கிய உறவினராக இருந்தமையால்தான் அவரால் தப்ப முடிந்தது. நீர்கொழும்பிலிருந்து படகில் தமிழகம் சென்ற அவர், பின்னர் அங்கிருந்து ஐரோப்பா சென்று செயற்படத் தொடங்கினார்.
ஜே.வி.பி. மீண்டும் அரசியல் நீரோட்டத்தில் இணைந்துகொண்ட நிலையில் இலங்கை திரும்பிய சோமவன்ச, 1989-90 காலக் கிளர்ச்சியின் போது உயிர் தப்பிய ஒரேயொரு ஜே.வி.பி.யின் பொலிட்பீரோ உறுப்பினர் என்ற முறையில் தலைவராக ஏகமனதாகத் தெரிவானார். சோமவன்ச கட்சியின் தலைவரான கதை இதுதான்!
2002 க்கு பிற்பட்ட காலம் ரணில் விக்கிரமசிங்க அரசுக்கும் விடுதலைப் புலிகள் அமைப்புக்கும் இடையில் சமாதானப் பேச்சுக்கள் இடம்பெற்ற காலமாகும். அரசியல் களத்தில் உச்ச நிலைக்குச் செல்வதற்கு இது ஜே.வி.பி.க்குப் பயன்பட்டது. அதாவது பேச்சுக்களுக்கு எதிரான போராட்டங்களை ஜே.வி.பிதான் முன்னின்று நடத்தியது. இதன் மூலம் 2004 பொதுத் தேர்தலில் பொது ஜன முன்னணியுடன் இணைந்து 44 இடங்களை ஜே.வி.பி.யினால் பெற முடிந்தது. ஆனால், மகிந்த அரசுடன் இணைந்து ஆட்சி அமைத்த பின்னர் ஜே.வி.பி.யின் வாக்கு வங்கிகள் அரித்துச் செல்லப்பட்டன. 2010 ஆம் ஆண்டு பொதுத் தேர்தலில் இது தெளிவாகத் தெரிந்தது. சரத் பொன்சேகாவுடன் இணைந்து களம் இறங்கிக்கூட 6 இடங்களைத்தான் பெறமுடிந்தது.
அடுத்தாக இடம்பெறக்கூடிய தேர்தல் ஒன்றில் மகிந்தவுடனோ, பொன்சேகாவுடனோ கூட்டுச் சேரும் நிலையில் ஜே.வி.பி. இல்லை. ஜே.வி.பி.யில் தீவிரமாகச் செயற்பட்டுவந்த குமார் குணரட்ணம் குழுவினரும் அங்கிருந்து வெளியேறிவிட்டனர். ஜே.வி.பி. பயன்படுத்திய ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு, இந்திய எதிர்ப்பு என்பற்றை ஆளும் கட்சியே கையில் வைத்திருப்பதால் அவற்றைப் பயன்படுத்தி மக்கள் ஆதரவைப்பெறும் நிலையில் ஜே.வி.பி. இல்லை. அத்துடன் பொதுபல சேனா, சிங்கள ராவய, இராவண பாலய என்பனவும் இனவாதத்தையும், இந்திய எதிர்ப்பையும் தமது சொத்துக்களாக்கிவிட்டன. இந்த நிலையில் ஜே.வி.பி.யின் கையில் இன்று எதுவும் இல்லை. மற்றொரு தேர்தல் நடந்தால் இது தெளிவாகத் தெரியும்.
இந்தப் பின்னணியில்தான் தலைமைப்பதவியில் மாற்றம் ஒன்றைச் செய்து கட்சியைப் புதிய வடிவத்துடன் மக்கள் முன்கொண்டுவர ஜே.வி.பி. முற்படுகின்றதா என்ற கேள்வி எழுகின்றது. கட்சி ஒரு உச்ச நிலையில் உள்ளபோது தலைமைப் பதவியை விட்டுக்கொடுப்பது என்பது ஒரு முன்மாதிரியாக பெருந்தன்மைக்கு உதாரணமாக இருக்கலாம். அதாவது நெல்சன் மண்டேலா செய்ததைப்போல. ஆனால், இப்போது...?!
No comments:
Post a Comment