பெருமளவு உயிர்களைப் பலியெடுத்த போர் முடிவுக்கு வந்து ஏழரை வருடங்கள் சென்றுவிட்டது. யுத்தத்தின் பாதிப்புக்களிலிருந்து மக்கள் இன்னமும் மீளவில்லை. இன்னுமொரு யுத்தத்தை மக்கள் விரும்பப்போவதுமில்லை. அதற்கான கள நிலையும் இல்லை. இந்த நிலையில் மீண்டும் ஒரு ஆயுதப்போர் வெடிக்கும் என்றோ, விடுதலைப் புலிகளுக்கு புத்துயிரழிக்கப்படும் என்றோ அஞ்சவேண்டிய தேவை இல்லை. ஆனால், வடக்கில் இடம்பெறும் நிகழ்வுகளை புலிகளுக்கு புத்துயிரளிக்கும் நிகழ்வாகக் காட்டிக்கொள்வதன் மூலம் அச்ச நிலை ஒன்றை ஏற்படுத்தவும், இராணுவம் வடக்கில் அதிகளவில் நிலைகொண்டிருப்பதை நியாயப்படுத்தவும் முயற்சிக்கப்படுகின்றதா என்ற கேள்வி நியாயமாகவே எழுகின்றது.
"போரில் கொல்லப்பட்ட பொதுமக்களைள வேண்டுமானால் நினைவுகூரலாம், அஞ்சலி செலுத்தலாம் ஆனால் விடுதலைப் புலிகளை நினைவுகூர முடியாது" என அமைச்சரவைப் பேச்சாளரும் அமைச்சருமான ராஜித சேனாரட்ண தெரிவித்திருக்கின்றார். இதேபோல பாதுகாப்பு அமைச்சர் ரூவான் விஜயவர்த்தனவும், "உயிரிழந்த மக்களை வேண்டுமானால் நினைவுகூரலாம். ஆனால் விடுதலைப் புலிகளை நினைவுகூரமுடியாது. அதற்கு அனுமதிக்கவும் மாட்டோம்" என கடும் தொனியில் தெரிவித்திருந்தார். ஆக, அரசாங்கம் இவ்விடயத்தில் கடுமையான நிலைப்பாட்டை எடுத்திருப்பது வெளிப்படையாகத் தெரிகின்றது.
புதிய அரசியலமைப்பு தனிநாட்டுக்கு வழிவகுக்கப்போகின்றது என மகிந்த ராஜபக்ஷவை முன்னிலைப்படுத்தும் பொது எதிரணி பிரச்சாரத்தை முன்னெடுத்துவரும் நிலையில், விடுதலைப் புலிகளை நினைவுகூருவதற்கு அரசாங்கம் அனுமதிக்கும் என்பது எதிர்பார்க்கக்கூடிய ஒன்றல்ல. தென்னிலங்கை சிங்கள கடும் போக்காளர்களின் உணர்வுகளுக்கு முன்னுரிமை கொடுக்கும் வகையிலேயே தமிழர் விவகாரத்தை அரசாங்கம் கையாள்கின்றது என்பது இரகசியமானதல்ல. அதனால்தான் இந்த விவகாரத்தில் அரசாங்கம் கடுமையாக இருக்கின்றது. யாழ் பல்கலைக்கழக மாணவர் விடுதிக்குள் அத்துமீறிச் சென்று மாணவர்களை அச்சுறுத்தும் வகையில் பொலிஸார் நடந்துகொண்டதன் பின்னணியும் இதுதான்.
இறந்தவர்களை நினைவுகூரும் விடயத்தில் கூட, அரசாங்கம் இனவாதக் கண்ணோட்டத்துடனேயே செயற்படுகின்றது என்பதை இந்தச் சம்பவங்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. பாதுகாப்புத் தரப்பினரும் பொலிஸாரும் இவ்விடயங்களில் நிதானமாகச் செயற்படுவது அவசியம். முன்னாள் ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்ஷவின் காலத்தில் இந்த நிலை காணப்பட்டது. ஆட்சி மாற்றத்துடன் காட்சிகளும் மாறும் என தமிழ் மக்கள் எதிர்பார்த்தார்கள். அந்த எதிர்பார்ப்பு பொய்த்துப்போயிருப்பதைத்தான் இன்று பார்க்கமுடிகின்றது. இறந்தவர்களை நினைவுகூருவதை இந்தளவுக்கு அச்சத்துடன் பார்க்க வேண்டிய தேவை ஏன் அரசாங்பத்துக்கு ஏற்படுகின்றது என்பது புரியாத புதிராகவே இருக்கின்றது.
1971 இலும் பின்னர் 1989-90 காலப்பகுதியிலும் அரசுக்கு எதிரான ஆயுதப் போராட்டம் ஒன்றை ஜே.வி.பி. முன்னெடுத்திருந்தது என்பதை யாரும் மறந்திருக்கமாட்டார்கள். இந்தக் கிளர்ச்சியின் போது நாட்டின் பல பகுதிகளைக் கூட ஜே.வி.பி. தன்னுடைய கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவந்திருந்தது. ஆயுதக் கிளர்சியின் மூலம் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதுதான் அவர்களுடைய இலக்காக இருந்தது. இந்த ஆயுதப்போராட்டம் ஒடுக்கப்பட்டபோது ஜே.வி.பி.யின் ஸ்தாபக தலைவர் ரோஹண விஜயவீர உட்பட ஆயிரக்கணக்கான ஜே.வி.பி.யினர் கொல்லப்பட்டனர். இன்று விஜயவீர உட்பட ஜே.வி.பி.யின் தலைவர்கள் பகிரங்கமாகவே நினைவுகூரப்படுகின்றார்கள். கார்த்திகை வீரர்கள் தினம் என அவர்களுடைய நினைவு பெரியளவில் அனுஷ்டிக்கப்படுகின்றது. அதனைத் தடைசெய்வதற்கு அரசாங்கம் என்றும் சிந்தித்ததில்லை.
ஜனநாயக முறைப்படி தெரிவு செய்யப்பட்ட அரசாங்கத்துக்கு எதிராக பாரிய ஆயுதப் போராட்டத்தை நடத்திய ஜே.வி.பி. தலைவர்களை நினைவுகூர முடியும் என்றால், விடுதலைப் புலிகளை நினைவுகூர்வதில் என்ன தவறிருக்கப்போகின்றது? இதற்குப் பதிலளிக்கக்கூடிய நிலையில் அரச தரப்பினர் இல்லை. இறந்தவர்களை நினைவுகூருவது நல்லிணக்கத்துக்குப் பாதகமானது என சிலர் கருத்துக்களை முன்வைக்கின்றார்கள். நினைவுகூர்தல் பாதிக்கப்பட்ட மக்களை ஆற்றுப்படுத்துவதில் முக்கிய பங்கை வகிக்கின்றது. நல்லிணக்கத்துக்கான பாதைகளில் அதுவும் ஒன்று. வெறுமனே இனவாதக் கண்ணோட்டத்துடனோ அல்லது, அரசாங்கத்தை நியாயப்படுத்துவதற்காகவோ கருத்துகளை வெளியிடுவதத் தவிர்த்து பரந்தளவு மக்களின் உணர்வுகளைப் புரிந்துகொண்டு செயற்பட வேண்டியது அவசியம். நினைகூருவதைத் தடைசெய்வதும் ஒருவகை அடக்குமுறைதான். அவ்வாறான அடக்குமுறையைச் செய்துகொண்டு நல்லிணக்கம் குறித்துப் பேசுவதில் அர்த்தமிருக்கப்போவதில்லை!
ஞாயிறு தினக்குரல் 2016-11-27
No comments:
Post a Comment